Anker avonturen

18 juli 2018 - Strömstad, Zweden

Zaterdag 14 juli  Ondanks de nabijgelegen disco blijven we nog een nacht

We zijn vroeg wakker. Dat heeft met Bickel te maken. Ondanks mijn oordoppen in hoor ik hem op een gegeven moment piepen en op en neer lopen in de kajuitruimte, waar Joke ligt te slapen. Bickel moet nodig plassen en de vloer is nat. Hij kan het niet langer ophouden. Vreemd dit gedrag. Dat gebeurt nooit. Op laat tijdstip is hij nog uitgelaten. Dus kan het niet zijn. Hij hoeft ’s ochtends nooit echt heel nodig naar buiten. Achteraf leggen we een verband met de nachtelijke herrie van de disco en de daarbij horende flikkerlichtjes. Dat moet op de een of andere manier iets met hem gedaan hebben. Bickel loopt te ijsberen op het dek, terwijl ik me snel omkleed. Dan kunnen we eindelijk snel richting een boom en een stukje gras. Hoewel dat midden in de stad niet makkelijk is. Gelukkig kan ik hem uit zijn lijden verlossen. Nog effe naar de lekkere bakker om een vers brood te halen. Na het ontbijt besluiten we om toch te blijven, ondanks de nachtelijke herrie. Waarom blijven we? Soms zijn keuzes niet zo duidelijk uit te leggen, maar het vakantie-sfeertje op de steiger en de haven bevallen ons wel. Voor Joke betekent het dat ze op zoek kan naar een kapper. We zeggen tegen elkaar dat we  vanavond misschien wel naar de disco gaan. Dat laatste doen we echter toch niet, maar we zijn nu wel voorbereid op de herrie. We gaan veel later slapen, doen meteen oordoppen in, zetten de kuiptent erop en gaan beide in andere gedeeltes van de boot slapen. In onze voorhut wordt het discogeluid versterkt, dus dat is geen handig plek om te slapen. We slapen die nacht veel beter en zijn goed uitgerust om onze reis voort te zetten.

Zondag 15 juli naar Koster

Van Stromstad naar Koster is geen lange tocht. Anderhalf uur varen en we zijn er. We vinden een mooie baai, waar meer zeilboten voor anker liggen. Nu we sinds een paar dagen in Zweden zijn, merken we dat de drukte op het water is toegenomen. Ook zien we verhoudingsgewijs meer zeilschepen. In Noorwegen voeren de motorboten toch de boventoon. Het gebied waar we nu zijn ligt aan het begin van het Oslofjord. Niet zo vreemd dat de Noren nog steeds in de meerderheid zijn.

Het eiland Koster kennen we van onze reis in 2007. Maar onze baai ligt in een gedeelte, dat we niet kennen. ’s Avonds maken we een schitterende wandeling over het eiland.

Maandag 16 juli Tanum Strand

Van een buurman uit Stromstad hebben we een tip gekregen voor een mooie andere ankerplaats; dus dat wordt het doel voor vandaag. Om daar te komen moeten we langs vele, net boven het water uit stekende, rotsen varen. Een spannende route, waarbij we soms besluiten iets om te varen, omdat het te onoverzichtelijk wordt. Via een smalle ingang komen we op de plek van bestemming aan. Het is inderdaad een hele mooie plek: diverse boten liggen afgemeerd langs een rots, met de punt of zelfs met de zijkant. Ook grote boten. Maar we besluiten het niet te doen. We vinden het te druk, te vol, te klein en te moeilijk om zo aan te leggen. We varen door naar een andere mooie ankerplaats. Maar als ik (Joke) daar het anker uit wil ‘gooien’ (door met mijn voet op een knopje op het dek te drukken) kom ik erachter dat de electrische ankerlier het niet doet. Ik probeer van alles en daarna probeert Piet ook van alles; maar helaas moeten we concluderen dat ie kapot is. Er zit dus niets anders op dan door te varen naar de eerstvolgende haven. Zal niet meevallen een plekkie te vinden, want inmiddels is het best laat op de dag geworden. We komen in Grebbestad uit, maar daar vinden we geen plek. Stukkie doorvaren naar een kleinere haven, Tanum Strand, waar we uiteindelijk langszij een grote motorboot afmeren.Tanum Strand is een soort van Centerparcs met huisjes, een haven, activiteiten en afternoon music. Dat is toch even wat anders dan een rustige ankerplaats.

Dinsdag 17 juli met de fiets naar Grebbestad

We gebruiken de hele dag om (op de vouwfietsjes) een reparateur voor de ankerlier te vinden; maar helaas zonder succes. Een dag om snel te vergeten, want het is warm, Grebbestad is poepiedruk en op de wegen is geen plaats voor fietsers als wij (met een hond!). Aan het einde van de dag concluderen we dat we de zoektocht niet voortzetten. We hebben nog een reserve lichtgewicht anker; 3 jaar geleden aangeschaft en nog nooit gebruikt. Die moeten we weliswaar met de hand uitgooien en binnenhalen; maar het is goed om die eens te gaan gebruiken.

Woensdag 18 juli een nieuw avontuur met de neus op de rots

’s Ochtends loop ik naar de winkel voor brood en neem Bickel mee. Bij de winkel bind ik Bickel vast aan een draadijzeren mand met ballen erin. Als ik even later weer naar buiten kom is Bickel weg en liggen alle ballen verspreid over de steiger en in het water. Shit, wat is er gebeurd? Een behulpzame man vertelt mij dat hij mijn hond heeft zien wegvluchten met de mand achter zich aan. Waarschijnlijk is Bickel ergens van geschrokken. Ik zoek overal, in de haven, op de rotsen en op de (grote) weg. Ik vraag aan iedereen of ze een grote bruine hond hebben gezien. Ik begin langzamerhand lichtelijk in paniek te raken; besluit om terug naar de boot te gaan en met het fietsje verder te gaan zoeken. Als ik weer op de steiger aankom bots ik tegen Piet op, die Bickel aan de lijn heeft!!!! Bickel was zelf naar onze steiger teruggelopen, alwaar een buurman hem tegenkwam en bij Piet heeft afgeleverd. Wat een goeie hond, dat ie de weg teruggevonden heeft!

Ik ga nog op zoek naar de mand, maar die is nergens meer te bekennen. Nog even terug naar de winkel om uit te leggen wat er gebeurd is. Gelukkig heeft de jongen van de winkel alle 20 ballen teruggevonden!

Na vertrek komen we binnen het uur aan in een baai, waarin een rijtje boten met de neus op de rots liggen. Een grote zeilboot vertrekt net. Ik vraag hoe diep zij steken en het blijkt dat zij ook 2 meter steken (een kiel hebben die 2 meter diep is). Dat betekent dat wij op hun plek zouden kunnen gaan liggen. Met de Zonnewind hebben we echter nog nooit met de neus op de rotsen gelegen; wel met de Blauwe Zwaan; maar met deze (grotere) boot is het wel andere koek. Maar ik denk: als we het nu niet doen komt het er nooit meer van. Ik vraag aan de mensen van de andere boten of ze ons willen helpen omdat het onze ‘first time’ is. Natuurlijk doen zij dat. Dus: langzaam naar de plek (tussen de andere boten) varen, hekanker (=achterkant) uitgooien en de boot door laten varen tot ie een meter van de rots af is, en daar de voorlijnen vast (laten) maken aan metalen ringen op de rotsen. Je stapt zo van je boot op de rotsen; het ultieme Noorwegen/Zweden gevoel!

Het leuke van dit eiland is dat mensen allemaal figuren hebben gemaakt van stukken steen. Dat heeft iets prehistorisch. Foto’s daarvan, en van de neus op de rots, volgen binnenkort!

Foto’s

1 Reactie

  1. Lucy Van der vorst:
    23 juli 2018
    Pracht verhaal.