Scharrelen in Noorwegen en Zweden

Vrijdag 6 juli van Kragaro naar Valle

Om acht vertrekken we. Vroeg dus. Op naar Valle. Gevonden in een van onze boeken met leuke  haventjes en ankerplekken. Het haventje is niet groot en we willen zeker zijn van een plek. Vandaar het vroege uur van vertrek. De tocht is werkelijk prachtig. Door een sund, een smalle doorvaart langs eilandjes, rotsen en hoge bergen. Soms is het uitkijken geblazen. Vanwege de diepgang of een tegenligger. Ook de dieptemeter werkt niet altijd mee. Die kan plotseling van tachtig naar één meter springen. Havens hebben we nodig om op verhaal te komen, allerlei apparaten op te laden, verse etenswaar te kopen, kleine reparaties te verrichten, water aan te vullen, te wassen en schoon te maken. Ook dit keer maken we twee keer een bijzondere wandeling. Eerst een hoge berg omhoog, waar we uitgenodigd worden door een oude vrouw om haar zomerhuis te bekijken. Ze komt hier elke zomer naar toe. Dit jaar is ze vanwege haar gezondheid niet in staat om iets aan de tuin te doen. Voor boodschappen moet ze omlaag over een moeilijk begaanbaar pad en een steile trap. Bij het weggaan waarschuwt ze ons ‘Niet vallen, want je breekt wat.’ De volgende dag vinden we een natuurpad langs de kust. Helaas moeten vanwege de tijd na anderhalf uur omkeren.

Zondag 8 juli van Valle naar Stavern

We vertrekken vroeg, acht uur. Dan zijn we op tijd in Stavern. We gaan weer naar een haven. Om zeker te zijn van een goeie ligplaats, willen we rond het middaguur aankomen. Het is zonnig weer, maar geen wind om eens lekker te zeilen. De tocht zelf vraagt er wel om, we varen een redelijk stuk buitenom op volle zee. Maar helaas. De grootzeil-hoes blijft zitten. We kennen Stavern vanuit een ver verleden. Toen zijn we  niet in de haven en aan wal geweest. We legden toen aan bij de citadel, een verdedingsbolwerk, dat toen verder uitgebouwd en gerestaureerd werd. Maar nu dus in de haven. We hebben geen vrije plek, maar we komen naast een heel vriendelijke Noor te liggen.

’s Avonds lopen we nog effe het plaatsje in. Vaak zijn deze terloopse wandelingen heel verrassend en bijzonder. Dit keer lopen we op het terrein van de werf, die er rond 1756 gebouwd werd. De werf is in volle glorie gerestaureerd. Alle gebouwen zijn nog aanwezig en ook het kanaal dat werd gegraven om de boten te kunnen optijgen en te faurageren. Onlangs is het gebouw voor het opslaan van het buskruit helemaal opnieuw gebouwd. Naast museum heeft het terrein ook een culturele functie. In de gebouwen voor de tuigage zitten nu verschillende winkeltjes met mooie kunst. Op het terrein zelf zijn verschillende grote beelhouwwerken geplaatst van buitenlandse kunstenaars.  Het terrein is zeer ruim opgezet met veel grasvelden en wordt door de plaatselijke bevolking gebruikt om er te wandelen. Aan de kust liggen grote rotsen met mooie uitzichten. Van hieruit kun je verder doorwandelen langs de kust.

Noorwegen is een relatief jonge natie. In 1905 werd het pas onafhankelijk. Voor die tijd heeft het lang tot Denemarken gehoord (1450 tot 1814) Daarna vormde Noorwegen een unie met Zweden. Dit naar aanleiding van de ruzie over opbrengsten van de gemeenschappelijke gebieden (Groenland, IJsland en de Faraoer eilanden) en er was ook nog zoiets als een nationale schuld. Pas in 1931 werd dit probleem opgelost door een uitspraak van het Internationale Gerechtshof in Den Haag. Ook in de Unie met Zweden waren de Noren niet echt gelukkig. De Zweden hadden de macht en er werd te weinig rekening gehouden met de belangen van de Noren. De ruzie spitste zich toe op een eigen consulaire dienst in het buitenland. Dat weigerde de koning van Zweden. Er kwam een referendum, 99% van de bevolking stemde voor een afscheiding. Uiteindelijk stemde Zweden in en werd Noorwegen een zelfstandig land. (1905)

De buitenlandse politiek kenmerkte zich lange tijd door neutraliteit. In de tweede wereldoorlog was Noorwegen niet in staat om de eigen wateren te beschermen. Daar maakte Engeland mooi gebruik van door mijnen te leggen in de territoriale wateren van Noorwegen. Dit was tegen het zere been van Hitler en de Duitsers bezetten Noorwegen. Ondanks hun politiek van neutraliteit werd Noorwegen toch betrokken in de oorlog. Terugkijkend is Noorwegen nooit erg gelukkig geweest in de samenwerking met andere landen (de Unie met Denemarken, de Unie met Zweden, in beide twee wereldoorlogen tegen hun zin betrokken geraakt). Dit verklaart misschien voor een deel het niet lid zijn van de Europese Gemeenschap. Zowel in 1972 als in 1993 werd hier een referendum gehouden. Beide keren was er eeen krappe meerderheid tegen toetreding. Met name de boeren en de vissers tooonden zich fel tegen aansluiting tot de Europese Gemeenschap. Er is wel iets veranderd, het Schengen akkoord is ondertekend, geen personencontrole aan de grens van andere inwoners van Schengen-landen en de immigratie-wetgeving is versoepeld. Noorwegen stelt zich langzaam maar zeker open voor de buitenwereld.

Dinsdag 10 juli Van Stavern naar Store Verksholmen aan de mooring

We zetten de reis voort. Zijn vlot weg. Het is een lekker dagje, maar helaas is de tocht weer niet bezeild. We genieten wel. Het is druk op het water en de omgeving imponeert. We gaan omhoog richting de Oslofjord. Ook hier ligt een scherenkust (allemaal kleine eilandjes). Met behulp van onze plotter vinden we onze weg. We hebben op de kaart een aantal plekken aangekruist om voor anker te gaan. In een baai bij Store Verksholmen vinden we een vrije mooring. ’s Avonds in onze vaste lange natuurwandeling. Gelukkig is ons bootje weer gebruiksklaar. Repair Café Kragero heeft prima werk geleverd en we zijn blij dat het gelukt is. Ondertussen gaat dit bootje al zo’n kleine 15 jaar met ons mee. Trouw en onverslijtbaar.  

Woensdag 11 juli aan een mooring bij het eiland Sonstegard

We zitten nog steeds in onze scharrelmodus. Kleine tochten, hooguit zo’n 10 mijl. Voor anker of aan een mooring. Naar de kant, met Bickie, voor een spannende en uitdagende wandeling en weer terug op ons heerlijke bootje. Dat alles in een schitterende omgeving. We liggen in een baai met meerdere boten, maar die zijn niet bemand. Aan de overkant wordt gezwommen op een eiland met allemaal kale rotsen. ’s Avonds genieten van de mooie luchten en de ondergaande zon.

Donderdag 12 juli Oversteek Oslofjord en ligplaats in Skjaerhalden

Het is weer een mooie dag. Zonnig, warm en weinig wind. We gaan vandaag richting Zweden. We gaan de Oslofjord oversteken. Dat is zo’n kleine 20 mijl varen. We hebben besloten om niet naar Oslo te gaan. Daarvoor hebben we meerdere redenen. Het mooie weer, we genieten van de korte afstanden en de mooie anker/mooring-plekken, Oslo betekent heen en terug zo’n 120 mijl varen en willen we wel in een grote stad zijn met mooi en warm weer? Daarbij speelt dat we al een keer in Oslo geweest zijn en met Bickel erbij voelen we ons toch teveel beperkt om naar een museum of een andere culturele bezienswaardigheid te gaan. Dus niet naar Oslo. Oversteken dus en daar rustig door een schitterend natuurgebied de tocht richting het zuiden langs de Zweedse westkust voortzetten.

We komen uit in het Noorse Skjaerhalden. Hvaler is een nationaal natuurpark dat bestaat uit 833 eilanden. Het grootste eiland is Kirkoy, waarop het grootste plaatsje Skjaerhalden ligt. Hier wonen ongeveer 4000 mensen, maar in de zomer is dat vertienvoudigd tot 40.000 bewoners. Vandaag liggen we aan de buitenkant van een lange steiger. Deze steiger wordt ook als promenade gebruikt door inwoners en toeristen. Voor onze ‘steigerslet’ Bickel is dit ideaal. Menigeen wordt entousiast begroet met zijn olifantknuffel in zijn bek.

Vrijdag 13 juli naar Stromstad

Vandaag wordt het Stromstad. Hebben we wel zin in. Een stadje met een drukke haven. Het is een goed anderhalf uur varen. Ook nu weer zon en warmte en  nauwelijks wind. Toch halen we de kluivert erbij om nog even te zeilen. We zitten met een probleem. Onze gasvoorraad dreigt op te raken. Onze Nederlandse flessen zijn niet te verkrijgen of bij te vullen. We hopen daar in Zweden wel in te slagen. Vandaar ook onze keus om over te steken en naar Zweden te gaan. Als het ergens moet lukken dan toch in Stromstad. Bij de aanloop richting de haven, maak ik al een opmerking ík heb een deja-vu gevoel. Maar ben dan nog niet geheel zeker. Pas als we veel later door de stad en de haven lopen, weet ik het zeker. ‘Hier zijn we al een keer geweest.’ Op de boot bekijken we nog eens de foto’s van onze 2007 reis. Het klopt, we waren hier eerder.

Nu op zoek naar gas. We halen de fietsen eruit, omdat we verwachten dat we de hele stad moeten doorkruisen om iets te vinden. Maar als we onze steiger aflopen zien we een grote watersportwinkel. De eigenaar blijkt een Nederlander te zijn, die ons in onze eigen taal van dienst kan zijn. Maar ook in Zweden geen Primagas en niet te vullen. Dat betekent een andere fles kopen en een andere aansluiting. Kassa roept de handel en wij balen. Maar goed dat probleem is gelukkig opgelost en ons zuinig beleid met het gas is voorbij. Hoera, kunnen we weer zelf broodjes bakken.

Nog een probleem moet opgelost worden. Joke wil naar de kapper en een korte coupe. We zoeken ’s avonds waar een kapper zit. De avond wordt lang, heel lang. Het is vrijdagavond en party-time. We liggen vlakbij een uitgaansgelegenheid. Tot 23.00 klinkt de muziek nog zacht, maar daarna breekt de basdreun los. Disco-time. Ondanks alle raampjes dicht en oordoppen in, kunnen we pas om half vier in slaap vallen. Je maakt wat mee op vakantie.