Hond aan Boord

Mijn naam is Bickel. Ik ben een Duitse staander van het merk Viszla. Mijn leeftijd is zes jaar. Hoe vind ik het aan boord van een schip en hoe ervaar ik het zeilen? Zo’n zes jaar geleden kwamen mijn baasjes mij ophalen uit het nest in St. Oedenrode. We gingen gelijk naar de boot. Op de boot was een netwerk aangebracht aan de reling, zodat ik niet in het water kon vallen. Ik had het toen best naar mijn zin. Ik rende over het dek en speelde met de touwen. De boot lag voor anker bij Durgerdam. Het was even schrikken toen Ik met een doffe klap door het luik op de tafel in de kajuit viel. Maar daarna liep ik weer vrolijk verder alsof er niets gebeurd was. Sinds die tijd ga ik altijd mee met het zeilen, in weekends en op vakantie. Ik sta niet te juichen als we gaan varen. Dat kun je merken als ik op de steiger loop. Meestal loop ik voorop. Maar als we naar de boot gaan loop ik traag achter mijn baas aan. Alsof ik wil zeggen ‘moet dat nou’.

Nu we bijna tien dagen onderweg zijn, begin ik me steeds beter te voelen aan boord. Varende op de motor vind ik nog het plezierigst. Dan ligt de boot lekker rustig op het water. Meestal lig ik dan op het achterdek en slaap ik. Op zee word ik wat nerveuzer. Er is dan meer beweging in de boot en onder zeil ligt de boot dan op één oor. Ik kan wat moeilijker bewegen en een andere plek vinden. Het liefst lig ik dan dicht tegen mijn baas aan. Nog fijner bovenop z’n schoot gaan zitten.

Als het echt ruig wordt, vind ik het niet fijn aan boord. De boot ligt dan scheef en bonkt op de golven. Maar ook daar kan ik steeds beter tegen. Zoek andere plekken op en durf nu ook naar binnen te gaan en op de bank te gaan liggen. Daar lig ik ook ’s nachts te slapen als we gewoon in de haven liggen.

We hebben ook lange tochten gemaakt, van meer dan 18 uur. Dan kan ik niet plassen en poepen. Mag wel, maar ik doe het niet.  Vanaf het moment dat we vertrokken zijn, eet en drink ik niet meer. Toch zijn er momenten dat ik dat wel doe. Hoe ik dan aanvoel dat we redelijk vlot aan wal komen, dat hebben mijn baasjes nog niet ontdekt. Als het luik van de landvasten open gaat en de stootbillen eruit komen, weet ik dat we snel in een haven komen. Maar ik kan dan niet gelijk van boord. Eerst moet de boot goed vastliggen en afgetuigd worden. Samen met één van de baasjes ga ik van boord. In Norderney moest ik nog eerst een hele lange steiger aflopen voordat ik mocht. Ik heb geleerd om niet op de steiger te plassen. Knap hé? Maar ook aan wal neem ik de tijd. Eerst rennen, een klein plasje en dan iets zoeken om mee te spelen. Later neem ik wel de tijd voor een poepie en een plasje.

Mijn baas noemt me al een echte zeehond, zo goed heb ik me aangepast aan de omstandigheden. Voor een deel komt dat ook omdat ik dol ben op lange strandwandelingen en al zwemmend een stok uit het water halen. Dat doe ik nu dagelijks en dan neem ik dat gerammel en gedein voor lief.

Zo jong en zo relaxed

Bickel als pup op de Blauwe Zwaan

​ Bickel ontspannen op het achterdek van de                                                                 Zonnewind

De opstap op de Zonnewind; vrouwtje doet het voor

 Bickel doet het veel soepeler